Carnaval is mij als baby met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten: een warm en snoezig tijgerpakje aan, flesje mee en hup! Met de buggy in de optochten mee. Slapen deed ik niet in mijn bedje, maar gewoon in de buggy met de muziek van de Zaate Hermeniekes (vertaald: Harmonie-bands die over straat lopen en carnavalsliedjes spelen). Toen ik eenmaal kon kruipen kroop ik door de confetti heen en wist ik altijd mijn mama en papa terug te vinden tussen het gekke gespuis. Het feest begon pas echt toen ik kon lopen: dan gingen we altijd naar grote, mooi rood-geel-groen-versierde zalen (want dat zijn hier de kleuren van Carnaval) en speelde ik naar hartenlust met al mijn vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt. Iedereen deed zijn mooiste pakje aan, sommigen maakten met schmink een waar kunstwerk van hun gezicht en het was altijd gezellig!
Herinneringen van jaren terug
Deze herinneringen zijn mij erg dierbaar en ook al zijn er mensen die niet van Carnaval houden -of misschien niet eens weten wat het precies inhoudt- iedereen kan zich er wel wat bij voorstellen. Je hoort een liedje en je krijgt direct dat warme gevoel van binnen: even ga je jaren terug in de tijd en weet je weer wat je op dat moment deed of met wie je toen was. Zo heb ik dat met mijn Carnavalsjaar toen ik in groep 7 van de basisschool zat. Ik ging naar een nieuwe school in een naastgelegen dorp en in dat dorp werd elk jaar de voltallige groep 7 uitgeroepen tot Raad van 11. Het was een fantastische tijd en die Carnaval vergeet ik nooit meer! Overal waar we kwamen kregen we medailles, mochten we feesten en ook de optochten meelopen was super sjiek. Alles deed je samen met je beste vrienden en ik maakte herinneringen voor het leven. Ik woonde niet in het dorp zelf en mocht daarom geen jeugdprinses worden. Niet dat ik dat erg vond, want ik was een meisje dat niet graag in de belangstelling stond, maar stiekem vond ik het toch wel heel jammer dat ik geen prinses kon worden.
Jaren later
Het is inmiddels oktober 2017. Ik ben zelf mama geworden en heb twee schatten van dochters. Onze meiden zijn op dezelfde manier groot geworden: kruipend door de confetti, alleen dan met een zonnebloempakje aan. Alle liedjes zingen ze mee. De oudste is nu bijna 16 jaar en gaat haar eigen weg: lekker op stap met haar vriendinnen en aan het einde van de dag sluit ze gezellig bij ons aan. De jongste (nu 8 jaar) kreeg dit jaar wel een heel bijzondere vraag: of ze jeugdprinses wilde worden van de Carnavalsvereniging in onze wijk! Mijn eigen, stiekeme droom van 26 jaar geleden kwam uit… Bij mijn eigen, jongste dochter! Hoe mooi is dat!?
De tijd van geheimhouden -ja, ook voor oma- brak aan en na een maand was de officiële huldiging van onze prinses. Hier in Maastricht leeft Carnaval ontzettend onder de mensen en het wordt als een grote eer gezien als je als jeugdprins -of prinses gevraagd wordt. De gevel van ons huis werd versierd met een heus prinsessenbord (inclusief lampjes, dus de hele buurt wist waar prinses Ryana woonde) en het huis werd zoals elk jaar omgedoopt in de kleuren van Carnaval. Zodra dat bord de gevel op ging, maakte mijn hart een sprongetje. Het is heel moeilijk te beschrijven welk gevoel ik kreeg: het was een combinatie van trots, blijdschap en plezier… maar ook het onbetaalbare gevoel van de fijne herinneringen die ze over 6 weken zal hebben.
Carnaval op de kinderopvang
De kindjes uit mijn eigen kinderopvang vonden het maar wat cool dat hun ‘surrogaat zus’ nu ineens een echte prinses Carnaval was! Elke dag als ze naar de opvang kwamen keken ze naar het indrukwekkende bord aan de gevel en naar Ryana’s prinsessencape -en tiara die in onze woonkamer hingen. Na elk feestweekend werd haar medaillecollectie groter en werd elke nieuwe medaille door de opvangkindjes uitgebreid bestudeerd. Deze periode leert je als mama dat het oké is om lekker los te gaan en je kind te laten spelen en ravotten in overvolle zalen vol mensen, confetti en harde muziek. De kinderen genieten daar zichtbaar van, net zoals van dat zakje chips en dat bekertje cola. Op zijn tijd moet dat kunnen vind ik. En zo deed ik dat de afgelopen weken ook in mijn opvang: alle kindjes mochten verkleed komen en de kinderen die dat wilden, werden geschminkt. We dansten op muziek die ze tijdens de 3 dolle carnavalsdagen in elke zaal zouden horen en ze mochten gooien met confetti en serpentine. In het begin wat aarzelend en daarna helemaal los! In werkelijk elk hoekje van ons huis (ja, ook in ons bed… haha) lag confetti, maar dat maakte niets uit. De kinderen genoten en dat was wat telde. Hoe mooi is het om nu terug te kijken op 6 prachtige, drukke en indrukwekkende carnavalsweken. In die weken stond mijn dochter boven op podia, mocht ze medailles uitreiken en ontvangen en werd ze overal hoffelijk behandeld. Trots, met een blijheidskriebel in mijn buik en een geluk-traan over mijn wang! Het zijn herinneringen voor het leven, die Ryana en Lynn hopelijk doorgeven aan onze kleinkinderen.
